Lieve Jaap,

Vandaag was ik even jullie fotograaf, een vriend van de familie:

ik rijd terug, naar huis, naar waar de wereld anders is dan bij jullie.

En elke kilometer die voorbij gaat verandert mijn wereld langzaam, door jullie.

“Je weet waarom je hier bent?”

Ik knik. De man die altijd zijn woordje klaar heeft, zwijgt.

De longkanker is uitgezaaid en er is geen weg meer terug: “Ik wil genieten zolang ik onder

de levenden ben”.

Als de koffie op en de familie gereed is, wandelen we langzaam over een prachtig stuk

landgoed in Sint-Michielsgestel. We moeten beginnen aan iets wat de moeilijkste taak

is geworden in mijn carrière. Foto’s maken voor later: een herinnering.

De energie van je dochters, de kracht van je zoon, het enthousiasme van je schoonzoons

geven je dat beetje energie dat je nodig hebt om dit samen te doen.

En terwijl we langzaam richting het einde van onze middag gaan,

de laatste click wordt gemaakt beginnen de tranen te rollen.

Om het verdriet tegen te gaan maak je grappen.

We lachen met zijn allen, terwijl de tranen over onze wangen rollen.

Wat een tumor heeft die man!

Mijn lieve moeder vroeg me hoe het bij jullie was en ik kan jullie

verhaal alleen nog met stilte en zwijgen vertellen.

Nog nooit sloot ik mensen zo snel in mijn hart.

Alle liefde voor jullie, voor je geweldige zoon, je prachtige dochters

en je fantastische vrouw.